Home sweet home...

Hallo allemaal!
Het heeft even op zich laten wachten, maar door allerlei leuke en minder leuke omstandigheden was het een erg drukke week en hebben we nu de tijd om nog even een afrondend verhaaltje te schrijven.
Volgens mij waren we ergens in Sydney gebleven met ons verhaal. Daar hebben we in ieder geval een dagje rustig de tijd gehad om op ons gemak rond te wandelen. Dennis heeft er al veel gezien, dus daarom deden we ook een poging om wat andere dingen te bezoeken. Uiteindelijk bezochten we dan ook een museum over de Australische munt en hoe die tot stand gekomen is en we konden een kijkje nemen in de 1e en 2e kamer van de staat New South Wales. Leuke man die ons uitgebreid vertelde hoe het er dan aan toe ging in 1 van de 2 kamers en hoe mensen elkaar aanspraken. Om deze rondleiding mee te kunnen doen, moesten we ons aansluiten bij de Bond van ouderen die daar op dat moment een geplande rondleiding geregeld hadden ( een club van bejaarde dames waarvan er eentje ons nog even een ring kwam showen toen ze hoorde dat wij uit Nederland kwamen. Haar vader had deze ring ooit in Amsterdam gekocht.) De guide probeerde vervolgens de oudere dames ook kort even een rol te geven in de 1e of 2e kamer (weet even niet meer welke wat was), dus dit was wel komisch op zich. De 1e of 2e (ik denk de 1e kamer) die we vervolgens bezochten was ook wel weer een verhaal op zich, omdat in de muren hiervan nog steeds de restanten zichtbaar waren van de eerdere wijze waarop het gebouw gemaakt was (namelijk restanten van verpakkingmateriaal).
Nou 's middags was het inmiddels tijd om Bondi Beach te bezoeken. Een van de bekendste stranden in Australië en hier is ook de mogelijk wel bekende serie opgenomen. Natuurlijk eventjes de strandwachten op de achtergrond even mee gefotografeerd (in de serie gaat het namelijk over de dagelijkse reddingsacties van de strandwachten daar). Mooi strand.. heerlijk weer... leuk om de surfers aan de slag te zien.

De volgende dag was het tijd voor onze laatste trip naar een ander deel van australië; en wel het midden van Australië waar Ayers Rock ligt, voor de Aboriginals een heilige steen die Uluru genoemd wordt. Prima vlucht (ja we gingen met het vliegtuig) over een groot deel "niks". Opnieuw realiseer je je weer hoe groot dit land is (en dat je het beter ook maar als een continent kunt bekijken), want dan is er echt een heel groot gebied met bijna maanlandschap-achtig uiterlijk waar niemand woont en wat ook wel te begrijpen is, omdat er niets groeit of bloeit. Eenmaal aangekomen kwam er een lekker warme föhn over ons heen, want nu waren we in een gebied waar het in de schaduw zo'n beetje 40 graden was. Met als gevolg... constante waarschuwingen om genoeg te drinken (een liter per uur als je buiten de deur ging).
Er was een heerlijk relaxte kamer voor ons en na wat wikken en wegen kozen we er voor om toch nog een auto te huren voor 24 uur. De trip naar de steen is zo'n 25 km (en in dit weer dus niet te lopen) en als echte toeristen ga je daar zowiezo voor een zonsopgang en een zonsondergang heen. En aangezien ze er alleen al 50 euro vroegen voor 1 retourtje naar de steen per persoon en je dan niet eens de vrijheid hebt hoe lang je er blijft, was de keus eigenlijk wel snel gemaakt. Wij als wandelaars wilde er overdag ook nog wel een stuk gaan wandelen in een rotspartij (is wellicht beetje een understatement, Katja Tjuta) die nog weer een afstand van Uluru af ligt (en volgens de Aboriginals wel in verbinding staat met Uluru) en ook ontzettend mooi is. Dus met ons autootje was dat allemaal gemakkelijk te regelen. Na wat lang wachten bij de auto-maatschappij, omdat onze oorspronkelijke auto zoek was en omdat in onze nieuwe auto de tank niet vol bleek, kregen we er nog wat gratis kilometers bij wat maakte dat het voor ons de perfecte manier om het gebied te verkennen.
De wandeling waar ik het over had (the valley of the winds) was mooi, uitdagend en met een voorraad water van heb ik jou daar, net mooi te doen. Een prachtig verlaten gebied en de medewandelaars die je tegen komt, ben je zo weer uit het zicht verloren door de immensheid van de Kata Tjuta. Een tour met onze auto rondom Uluru maakte ons ook nog weer even duidelijk hoe groot 'die steen' eigenlijk ook wel niet is en op hoe een unieke locatie je je dan bevindt. Kortom.. ontzettend mooi en de moeite waard. Ook hebben we hier trouwens op de BBQ wat australische beestje mogen proeven waarbij de een wat lekkerder was dan de ander: kangeroe, emu, krokodil.....
Op donderdag zijn we toen weer richting Sydney gevlogen, omdat we via daar naar huis gingen. Daar was toen nog een 'gat' van 24 uur waar we nog wat rondgewandeld hebben in het relatief kleine centrum van de stad, heerlijk geluncht hebben en toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan.
Lang, lang vliegen was, maar het was zooooo de moeite waard. We kijken terug op een fijne reis en het was leuk om dit met jullie te delen en jullie reacties te lezen. Bedankt allemaal en tot op een volgende reis weer!
Groetjes Dennis en Mieke